Starry Night (Bölüm 22)

 Seul'de güzel bir salı sabahıydı. Hava soğuk olmasına rağmen güneş bütün koreyi ısıtabilecekmiş gibi parlıyor, boş ve huzurlu görünen park  Yıldızda piknik yapma isteği uyandırıyordu.
Kollarını yukarı kaldırıp esnedi ve gülümsedi. Her an bir sorun çıkacak korkusu olmayınca bu park insanın gözüne daha bir güzel geliyordu.

"Hey. Beni bekle."  Yıldız durdu ve arkasından gelen Meteye döndü.

"Yavaş yürüyen sensin."

"Olsun yine de beni bekle."  Mete kolunu Yıldızın omuzuna attı. Yıldız tek kaşını kaldırıp ona baktı. Ardından Mete'nin elini sert bir şekilde geri itti.

"Sırnaşma!" Ses tonu sinirliydi ama bir yandan da gülüyordu. Çocuğu yaramazlık yapmasına rağmen sevimli göründüğü için tam anlamıyla kızamayan anneler gibiydi.

Mete'nin yüzünde müzip bir gülümsemenin belirmesine yol açmıştı Yıldızın bu hareketi.

"Daha önce hiç şikayet etmemiştin ama."

"Daha önce çocuktuk. Şimdi ise koca adam oldun." Mete gözlerini kıstı ve alaycı bir ses tonu ile konuşmaya başladı.

"Yoksa artık beni ağabeyin olarak değil de bir erkek olarak mı görmeye başladın ?"

Yıldız kahkaha attı ve saçma sözleri savuşturur gibi elini havada salladı. Mete hayal kırıklığına uğramıştı. Gülmese daha iyi olurdu diye düşündü.
Ama yinede yıkılmadı. 'Başka birine aşık olmadığı sürece hala umut var.'

Mete kendini avuturken çekimin yapıldığı yere dönmüşlerdi bile. Yıldız oturdukları yere dönünce Mikanın Min Hyuk ile konuştuğunu gördü.

"Peki öyleyse şu kızgın fotoğrafçı ve güzel arkadaşın gelene kadar bizimle oturmak ister misin? Böyle çok yalnız görünüyorsun."
Yıldız gülümsedi. Min Hyuk Meteye yeni bir lakap bulmuştu. Ve Yıldıza da güzel demişti.
Mika diğer üyelerin olduğu yere baktı. Yıldız bir an Mikanın yanına gidip gitmemekte tereddüt etti.

"Ah teşekkür ederim. Ama Yıldız ve Mete gelince beni bulamayıp aramaya başlayabilirler."
Min Hyuk ne diyeceğini bilememiş gibi görünüyordu. Kafasını kaşıdı ve gülümsedi.

Ne yapıyordu bu Mika?! Eğer Yıldız olaya el atmazsa Mika hayatının sonuna kadar bu andan bahsedip dururdu. Ama yanına giderse de teklifin bir anlamı kalmazdı. Yıldız kararsız kalmıştı. Mete'nin yanına mı gitmeliydi ? Ona döndü ama Mete asistanlarla önemli bir konu hakkında konuşuyor gibi görünüyordu. Bir anda Yıldızın kafasında bir fikir belirdi.

"Pekala Yıldız, bunu arkadaşın için yapıyorsun. Aslında çenesinden kurtulmak için. Neyse cesur olmalıyım." Etrafına bakındı. Onu fark eden kimse yok gibiydi. Yıldız yüzüne önemli-bir-haberim-var bakışını yerleştirdi ve biraz geri gitti ve ardından koşmaya başladı.
Hedefi sandalyelerdi. Belki saçma bir plan olabilirdi ama amacı sandalyelere çarpıp düşmek ve belkide onlardan birini kırabilmekti. Çünkü burada sandalye bulmak zordu ve üyelerin olduğu yerde geniş oturma bölümleri hazırlanmıştı.  Eğer biraz vicdanları varsa, yaralanmış bir kızı ve arkadaşını ayakta bırakmazlardı.

Yıldız bu plana kısa sürede karar vermiş ve çarpışmadan bir saniye önce vazgeçmişti. Ama çok hızlıydı ve sandalyelere bodoslama dalması kaçınılmazdı. Sonunda da sadalyelerden biri katlanıp altında kalmış, diğeri üstüne düşmüş şekilde buldu kendini.
Sette bir sessizlik oldu ve herke ona döndü.
Yıldız düşündüğünden sert çarpmıştı ve kımıldamaya hali yoktu.  Bir iki çizik almayı umuyordu ama sakat kalmıştı.
Yani o an öyle hissediyordu.

Min hyuk hemen sadalyeyi kaldırdı ve Mika Yıldızın yanına çöktü.  Mete de koşarak yanlarına geldi.
Yıldızın beklediğinde büyük bir olay olmuştu.  Eğer buradan hastaneye giderlerse bütün bu acı boşuna olacaktı. Biran önce ayağa kalkıp önemli bir şey olmadığını söylemeliydi.
Mete Yıldızın yanına çöktü ve kafasını kaldırmasına yardım etti. Gözlerinde panik Yıldızın kötü hissetmesine sebep olmuştu.

"İyi misin ?! Beni duyuyor musun? Kırılan bir yerin yok değil mi ? Hastaneye gidelim. Biri ambulansı arasın!" Mete o kadar korkmuştu ki etrafındakilerin türkçe bilmediğini unutmuştu. Kimse Mete yi anlamıyordu. Yıldız dışında. O da türkçe yanıt verdi çünkü Mete bildiği tüm ingilizceyi unutmuş gibi görünüyordu.

"Sakin ol. Bir şeyim yok. Biraz sonra geçer." Metenin gözleirnde ki panik yerini endişe ve korkuya bırakmıştı.

"Emin misin ? Hastaneye gidelim."

"Evet eminim. Hastanelik bir durum yok. Yemin ederim. Sen sadece bana oturacak bir yer bul ve işine dön."
Mete Yıldızın kafasını omuzuna dayadı ve endişeyle olanları izleyen Min Hyuk a döndü. Metenin kafası çalışmayı durdurmuştu. Türkçe fiileri bile kullanmak zor geliyordu artık.

"Oturacak yer!"
Min Hyuk çaresiz bir şekilde Mika ya döndü. Metenin ne dediğinden haberi yoktu ve belki o bilir diye ummuştu. Ne yazık ki Mika da türkçe bilmiyordu.

Yıldız kafasını Metenin omuzundan kaldırmadan açıklama yaptı.
"Oturacak yer diyor." Ses tonundan Yıdızın gülümsediği anlaşılıyordu. Ne zaman Yıldıza bir şey olsa Mete düşünme yetisini kaybetmiş gibi davranıyordu. Yıldız bundan şikayetçi değildi. Kendini biraz kötü hissetse de bu vicdan azabı ile yaşayabileceğini düşündü. Mikanın çenesinden iyiydi.
Hem hadi ama isteyerek bu hale gelmemişti. Tüm sorun Yıldızın hız konusundaki kontrolsüzlüğünden olmuştu. Şimdi ise herkes endişeliydi. Başta Mete ve Mika.

Min Hyuk bir şey oldu diye korkmuştu. Diğer üyeler de aynı şekilde endişeliydi. Jong Hyun dahil.
Yerinden bir milim bile kıpırdamadı ama endişelenmişti işte. Hiç hareket etmeden olan biteni anlamaya çalışıyor, düşüncelere dalmış gibi görünüyordu. Gözlerini dikip Yıldıza baktı.
Ciddi yüz ifadesi Yıldız la arasına Min Hyuk girince bozulmuştu.

Min Hyuk Yıldızın sol koluna Mete ise sağ koluna girip yürümesine yardım etti. Yong Hwa ve Jung Shin de bu sırada Yıldıza yer açtılar.
"Şöyle geçirin dedi Yong Hwa bahsettiği yere yumuşak bir yastık atarken. Üzerinde CN Blue yazan dikdörtgen bir yastıktı.

Min Hyuk Yıldızı bıraktı ve Mete oturmasına yardım etti.
"Bu biraz fazla olmadı mı ? Kendim de yürüyebilridim."

"Buna müsade etmeyeceğimi biliyorsun."

"Evet, biliyorum. Zaten o yüzden bir şey demedim ama üyelerin yardım etmesine ne gerek vardı. Bu utanç verici." Yıldızın sesi kısık çıkıyordu. Min Hyuka kendini taşıtmanın utancı ile kafasını kaldıramamış ve ayakkabılarını incelemeye başlamıştı.
Tamam tam anlamı ile taşıtmış değildi ama yine de utanç vericiydi.

Min Hyuk gülümsedi.
"Sorun değil. Ağır sayılmazsın zaten." Yıldız kafasını kaldırıp Min Hyuk a gülümsedi. Onun teşekkür şekli buydu. Ardından diğer üyelere baktı.

Yong Hwa Yıldızın soluna oturmuştu. Çok yakına değil. Bir bayanı rahatsız etmeyecek uzaklıktaydı.
Jung Shin sağ tarfında ayakta duruyordu. O da Yong Hwa kadar uzaktaydı ve merakla Yıldızı inceliyordu. Sanki yaşını tahmin etmeye çalışıyor gibi.

Yıldız tekrar tam önünde duran ve ona sevimli sevimli sırıtan Min Hyuka döndü.
Bu çocuklar fena sayılmazdı.  Hepsi ayrı bir şirin ve eylencelilerdi. Yıldız bir an için onlarla daha fazla zaman geçirmek istedi. Sonra Min Hyuk un arkasında, seslerin duyulamayacağı kadar uzaktaki Jong Hyun un ona baktığını fark etti. Göz göze geldiklerinde -Yani tam görmese de Yıldız göz göze geldiklerini sanıyordu- Jong Hyun başka yere döndü.
Jong Hyun... 'Bu çocuğu sadece tipi için bu sevimli guruba almış olamalılar.'